Podlewam słowami kwiaty,
ożywione pachną poematy.
Wciąż odczuwam pragnienie,
na piaszczystym oazy terenie.
Zacienione miejsce szara płata,
namiotu rozłożonego naprędce.
Pachnie zachodzące suche lato,
nadchodzi cudowna złota jesień.
Pergaminowe obsypane płatkami,
zapisane kartki w malutkim notesie.
Kaligrafowany drobnymi maczkami,
potok wypływających twórczych myśli.
Nie bój się.
To bezbronne
Niebo się zatraca
U twych stóp.
Nie broń się.
To ziemia wraca,
Przytula się
Do twych ust.
Panie, daj nam wrażliwość,
abyśmy potrafili dostrzec
ludzi zapracowanych
i wyręczyć ich,
aby i oni mogli znaleźć czas
na spotkanie z Tobą.
Witam w ślepców mieście,
których zabrudzone okulary,
zamazały pełnowymiarowy obraz.
Inni nie lepsi, noszą maski,
to nie karnawał, ale rzeczywistość!
Idę ulicą mijając te twarze,
które nie mają żadnego wyrazu,
albo mają wyraz nieszczery.
Co to za theatrum mundi do cholery?!
Udajmy, że nic się nie stało,
tak będzie dla wszystkich najlepiej.
Po co wam oczy podarowano?!
Nędzarze we własnej osobie.
Serce do rozumu nie może dotrzeć?!
Zdejmijcie te szare gęby ,
które narzuciła wam jednostka.
Bądźmy wszyscy szczęśliwi!
Może doczekam tych czasów?
słucha cierpliwie
cierpi cierpliwie
i z uśmiechem
na ludzi patrzy
jest przybita do krzyża
to taka jej droga
Jest zawsze w
Pogotowiu
tęskni za tym co dobre
czyni miłuje i za grzechy
żałuje to –
to Miłość nasza
Misericordia
Miserere corda
Nie mów że miłość jest zła
nie mów że miłość jest nudna
a gdy pokochasz szczerze
powiesz że miłość jest cudna.
Zdejm ten płaszcz, który ocieka setkiem kłamstw
Pokaż swój sweter, który delikatnie przemiekł
Widzę twoją podkoszulke, która jest sucha
Tylko spojrzeć chcę na twoją naga skórę bez kłamstw
